Ken je dat magische gevoel dat je kan krijgen van een boek wanneer je een genre een tijd verwaarloosd hebt? Wanneer een boek je eraan herinnert hoe fijn je dat genre vindt. Hoe je je eigen werkelijkheid kunt vergeten en kunt vervangen met de wereld van het boek. Dat gevoel kreeg ik van ‘How To Be a Heroin, or What I’ve Learned from Reading too Much’
Deze maand vroeg ik via Instagram welke boeken jullie graag met de leesclub zouden willen lezen. Er kwamen heel veel antwoorden die ik allemaal heb samengevat in een lijst. Naar voren kwam dat veel van jullie graag niet-westerse literatuur zouden willen lezen en daar kon ik me heel goed in vinden.
Al weken heb ik beelden in mijn hoofd van Seth. Ik zie Seth als meisje in die grote bruine schuur. Ik zie Seth als moeder rond de degelijke, maar armoedige witte huisjes. Ik zie Seth van middelbare leeftijd door de grasvelden lopen terug naar huis. Maar ook zie ik wat donker is aan haar verhaal. Ik zie haar zwanger over de rivier roeien. Huilend op de grond toen de schoolmeester kwam. Toni Morrison heeft Seth laten zien en ik raak haar niet kwijt.
Het is vrijdagmiddag, het is de warmste dag van de week. De slaapkamer is nog koel van de airco, ik bel Francine. Ze neemt lachend op: ze schrok zich een ongeluk van het harde belsignaal. Ik ga comfortabel op bed zitten. We praten over kunst. Over haar kunst, over mijn kunst. We praten over elkaar en over onszelf. Over vroeger en over nu. We praten langer dan een uur.
Vorige week viel er een kaart in mijn brievenbus. Een prachtige kaart waarop de drie Brontë zussen over de Moors dwalen. De kaart was van mede boekliefhebber Ramona. Eindelijk had ze iemand gevonden naar wie ze deze kaart kon sturen, want ik was toch een Brontë fan?
Precies zeven weken geleden besloten mijn betere helft en ik nog eens een buddyread te proberen. Nadat we allebei Pet Sematary niet verder dan tweehonderd pagina’s konden lezen, had ik de hoop bijna opgegeven. Toen kwam de serie Good Omens. Goede grappen, een snel tempo en absurde beelden: Boy keek af en toe geïnteresseerd naar het scherm terwijl ik de serie keek.
Houden van literatuur is meer dan alleen met een dekentje op de bank een boek lezen. Tenminste, het kan meer zijn. Dat hoeft natuurlijk niet. Voor mij is het altijd meer. Ik verdiep me graag in een boek nadat ik het heb gelezen, zoek dingen op over de auteur of tijdsperiode. Mijn fascinatie voor klassiekers dient daar perfect voor.
Tonke Dragt, inmiddels 89 jaar oud en wordt niet graag geïnterviewd. Ik ben helemaal niet fijn om te interviewen, ik ben heel veranderlijk, is wat ze zegt. Ze lijkt bij uitstek het type schrijver dat haar beroep uitoefent voor zichzelf. Als mensen me nou gewoon met rust zou kunnen laten, zou ik schrijven. Ze neemt nooit zelf haar telefoon op, interviewers moeten al sinds 2001 aardig hun best doen om met haar in contact te komen.
Af en toe lees je van die boeken die meer doen dan alleen vermaken, verbazen of doen begrijpen. Sommige boeken zetten je aan tot creativiteit. Twee weken terug las ik ‘To the Lightouse’ van Virginia Woolf. Dit boek vermaakte, verbaasde of deed misschien niet echt begrijpen, maar het boek is kunst. De woorden, de zinnen, het geheel is een prachtig kunstwerk.
Deze maand (mei 2020) lezen we Pride and Prejudice van Jane Austen. Zelf ben ik een groot fan van Austen, maar het is al weer een tijdje geleden dat ik haar boeken heb gelezen. Voordat ik in Pride en Prejudice begon, besloot ik daarom een biografie over Jane Austen te lezen. Het werd ‘Jane Austen at home’ van Lucy Worsley.
